რეგისტრირებული ფაქტები48772
სორტირება თარიღი მზარდობით
1877
ტიპი: ავტორობა
1877 წლის 2 აპრილის გაზეთი „ივერია“ ილია ჭავჭავაძის რედაქტორობით იუწყება, რომ 1875 წლის 1-ელ იანვრამდე 18 ოლქში 22 389 დაწყებითი სასწავლებელი არსებობდა, სადაც 754 655 ბიჭი და 165 252 გოგო სწავლობდა. სასწავლებლების ფუნქციონირებისთვის სახელმწიფო ხაზინიდან 828 848 მანეთი და 82 კაპიკი იხარჯება, ერობისგან – 1 660 793 მანეთი და 3 კაპიკი, ქალაქებისგან – 660 937 მანეთი და სოფლის საზოგადოებისგან – 1 467 123 მანეთი და 20 კაპიკი.
1877
ტიპი: ავტორობა
1877 წლის 2 აპრილის გაზეთი „ივერია“ ილია ჭავჭავაძის რედაქტორობით იუწყება, რომ ავსტრიის სლავები, რომლებიც გერმანიის მეზობლად ცხოვრობდნენ ძალინ წუხდნენ თავიანთ ბედზე, რადგან თავად გერმანია ტერიტორიის გაფართოებისთვის იბრძოდა. სლავები, სახელდობრ ჩეხები კი ცდილობდნენ პრუსიასთან დამეგობრებას, რაც მათი აზრით ავსტრიას შეაშინებდა, გერმანიისთვის ეს ამბავი მეტად სასიხარულო იყო, მაგრამ ჩეხეთის ახალმა თაობამ დაგმო ძველი თაობის ინიციატივა და მას უგუნური გადაწყვეტილება უწოდა.
1877
ტიპი: ავტორობა
1877 წლის 2 აპრილის გაზეთი „ივერია“ ილია ჭავჭავაძის რედაქტორობით იუწყება, რომ ერთ-ერთი რუსული გაზეთის ცნობით, ოსმალეთის მინისტრები ომიანობისთვის ემზადებოდნენ, დერვიშ-ფაშასთვის უცნობებიათ, რომ ყოველ წუთს მზად ყოფილიყვნენ ომის დასაწყებად, ასევე სტამბოლიდან გაუგზავნიათ დეპეშა, რომ მოემზადებინათ ჩერქეზები. თუ ომი დაიწყებოდა ისინი სერბიის აღებასაც აპირებდნენ.
1877
ტიპი: ავტორობა
1877 წლის 2 აპრილის გაზეთი „ივერია“ ილია ჭავჭავაძის რედაქტორობით იუწყება, რომ ოსმალეთი არ აპირებდა თავისი ჯარის დაშლას და არც ჩერნოგორიასთან მშვიდობიანი ურთიერთობის დამყარებას, რადგან ჩერნოგორია სანაცვლოდ ქალაქ ნიკშიჩის გადაცემას ითხოვდა, რაც ოსმალეთს ეთაკილებოდა და ემძიმებოდა. ასევე, ოსმალეთმა კარგად იცოდა, რომ ევროპულ სახელმწიფოთა შორის ერთიანობა არ იყო და მხოლოდ უშედეგო კონფერენციებით შემოიფარგლებოდა მათი შეხვედრები.
1877
ტიპი: ავტორობა
1877 წლის 2 აპრილის გაზეთი „ივერია“ ილია ჭავჭავაძის რედაქტორობით იუწყება, რომ ქალაქ სიღნაღში აპირებდნენ საზოგადოების დაარსებას, რომლის მთავარი მიზანი ქალთა სასწავლებლის გახსნა იყო. ამ საქმეში მონაწილეობის სურვილი ოცდაათმა ადამიანმა გამოთქვა და ასევე სამოქალაქო სასწავლებლის მასწავლებლების თქმით, მზად იყვნენ უსასყიდლოდ ჩაეტარაებინათ გაკვეთილები.
1877
ტიპი: ღონისძიება
1877 წლის 2 აპრილის გაზეთი „ივერია“ იუწყება, რომ გაზეთ „კავკასსში“ დაიბეჭდა ინფორმაცია, რომლის თანახმად კავკასიის უმაღლესმა სასამართლომ 24 მარტს კირილე ბეჟანის ძე ლორთქიფანიძეს და აკაკი როსტომის ძე წერეთელს გადასცა მოწმობა ოქროს მადნის საძიებლად.
1877
ტიპი: ავტორობა
1877 წლის 2 აპრილის გაზეთი „ივერია“ ილია ჭავჭავაძის რედაქტორობით იუწყება, რომ სლავების დიდი სურვილი ოსმალეთის მმართველობიდან სრულიად განთავისუფლება იყო, ამისთვის მათ ევროპულ სახელმწიფოებს სთხოვეს დახმარება, მაგრამ მათგან პასუხად მხოლოდ თანაგრძნობა მიიღეს და არანაირი მოქმედება. თავად ოსმალეთის სახელმწიფო ევროპულ სახელმწიიფოებს მიუხვდა განზრახვას და შემოიღო კონსტიტუცია, რომ არავის შეძლებოდა მის საშინაო საქმეებში ჩარევა.
1877
ტიპი: ავტორობა
1877 წლის 2 აპრილის გაზეთი „ივერია“ ილია ჭავჭავაძის რედაქტორობით იუწყება, რომ ოსმალეთს უსამართლო მმართველობის ქვეშ მყოფი მოსახლეობის სახით სახელმწიფოს შიდა, ყველაზე საშიში მტერი ჰყავდა, კერძოდ სლავები, რომლებიც დამარცხების მიუხედავად მეორე დღესვე იარაღს იღებდნენ ხელში, ამიტომ მუდმივი მტრობის თავიდან ასაცილებლად რაც სახელმწიფო ხაზინისთვისაც დიდი ზარალი იყო, ოსმალეთის მმართველობამ კონსტიტუციის შემოღება გადაწყვიტა, რაც მოსახლეობას უფლებას აძლევდა მონაწილეობა მიეღოთ სახელმწიფო კანონმდებლობის მიღებაში, ფინანსური და სამხედრო საკითხების წარმოებაში. თუმცა, სხვა სახელმწიფოების მაგალითზე, კონსტიტუციის არსებობის მიუხედავად ხალხი ისევ ისეთ გაჭირვებაში და უსამართლობაში ცხოვრობდა.
1877
ტიპი: ავტორობა
1877 წლის 2 აპრილს გაზეთი „ივერია“ ილია ჭავჭავაძის რედაქტორობით იუწყება, რომ ოსმალეთის მფლობელობას ერთი დადებითი მხარე ჰქონდა, ისინი ძარცვავდნენ მოსახლეობას, ართმევდნენ ყველაფერს, შემდეგ კი თავს ანებებდნენ. თუმცა ეს ყველაფერი მაგალითად სლავებისთვის მეტად მძიმე, დამამცირებელი, ცრემლებისა და სისხლის ღვრის ტოლფასი აღმოჩნდა.
1877
ტიპი: ავტორობა
1877 წლის 7 აპრილის გაზეთი „ივერია“ ილია ჭავჭავაძის რედაქტორობით იუწყება, რომ საქართველოში დოღი ცხენების გამოსაცდელად 1846 წლიდან 1870 წლამდე იმართებოდა. 1870 წელს ადგილობრივმა მთავრობამ დოღის ჩატარება მთელს საქართველოში აკრძალა, რადგან მათი აზრით, დოღის ჩატარებით ცხენების ავ-კარგიანობას არაფერი დაეტყო. 1877 წლიდან კი ისევ ჩატარდებოდა დოღი, რომლის დროსა და ადგილს თავის დროზე გამოაცხადებდნენ.