ქშწკგს პროსოპოგრაფია

ფაქტები

რეგისტრირებული ფაქტები50091

1886

ტიპი: ღონისძიება

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში აკაკი წერეთელი წერდა, რომ პროფესორი ვასილ მოსეს ძე პეტრიაშვილი საზღვარგარეთ ღირსეულად დაფასებული იყო, რაც ქართველებს ძალიან ანუგეშებდა და სიხარულს ანიჭებდა.

1886

ტიპი: ღონისძიება

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში აკაკი წერეთელი წერდა, რომ პროფესორ ვასილ მოსეს ძე პეტრიაშვილს საქართველოში ყველა სიყვარულით და სიამოვნებით იგონებდა, რისი მიზეზიც მისი ქვეყნიდან შორს ყოფნა იყო.

1886

ტიპი: ღონისძიება

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში აკაკი წერეთელი წერდა, რომ პროფესორი ვასილ მოსეს ძე პეტრიაშვილი ასცდა იმ უსიამოვნებას, რასაც საზოგადოების სამსახურში მყოფი ადამიანის ცილისწამებით შებღალვა ჰქვია.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში აკაკი წერეთელი წერდა, რომ საქართველოში საზოგადოების სამსახურში ყოფნა თავგანწირვის ტოლფასი იყო.

1886

ტიპი: სტატუსი

1886 წელს ივანე კონსტანტინეს ძე მუხრანბატონი თავადი იყო.

1886

ტიპი: პირადი ურთიერთობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიის“ ცნობით, პროფესორი ვასილ მოსეს ძე პეტრიაშვილი ივანე კონსტანტინეს ძე მუხრანბატონს ესტუმრა სოფელ მუხრანში მარნებისა და ვენახების დასათვალიერებლად.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ რაჭველი ადამიანი თავშენახული, შრომისმოყვარე, ფრთხილი, დამზოგველი, გონიერად მომჭირნე და ძლიერი იყო. ძალიან დასანანი იქნებოდა ასეთი ადამიანები თუ ქვეყანას დააკლდებოდნენ და სხვაგან გადასახლდებოდნენ.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ რაჭის მკვიდრები დიდ გაჭირვებაში იყვნენ უნაყოფო მიწებისა და შიმშილის გამო. რაჭაში 46 501 დესეტინა ტყე იყო და თუკი სახელმწიფო ქონებათა გამგეობა უფლებას მისცემდა ხალხს გამოეყენებინა ეს მიწები, მაშინ შრომისმოყვარე და დაუზარელი რაჭველი თავის მიწას წალკოტად აქცევდა, რის შემდეგაც აღარ მოუწევდა მამა-პაპისეული ადგილიდან გადასახლება.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ რაჭის მიწები ნაყოფიერებით არ გამოირჩეოდა, რაც ხალხის მამა-პაპისეული ადგილიდან გადასახლებას ხელს უწყობდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ რაჭაში საცხოვრებელი, სახნავ-სათესი, სავენახე და საძოვარი ადგილები 4765 დესეტინას შეადგენდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ რაჭაში 2130 კომლი და 17 420 ადამიანი ცხოვრობდა.

1896

ტიპი: ღონისძიება

1896 წელს ივანე პავლეს ძე როსტომაშვილის სტამბაში დაიბეჭდა შემდეგი წიგნები: „მეთევზის შვილი“, „შრომა და სიმდიდრე“, „გმირი როლანდი“, „დროა გონს მოვიდეთ“, „ფუტკრის გონიერი მოვლა-მოშენება“, „ლინჰარდი და გერტრუდა“, „ხტუნია ციყვუნია“, ბოკლის „ცივილიზაციის ისტორია“, პოემა „შიო თავადი“, „როგორ ცხოვრობენ ჩინელები“, „ცხენის წურბელა“, „მაჰმადი“, „დარვინიზმი“ (I და II წიგნი).

1896

ტიპი: ღონისძიება

1896 წლის ნოემბერში ნიკოლოზ ბარათაშვილის საფლავის ყვავილებით მოსართავად რატიანმა, ალ. პაპოვმა, კუბიცკიმ და სიკორსკიმ 30-30 კაპიკი გაიღეს, გარდანოვმა და ბუხრაძემ – 15-15 კაპიკი.

1896

ტიპი: ღონისძიება

1896 წელს ივანე პავლეს ძე როსტომაშვილმა გამოსცა იოსებ ცისკარიშვილის მიერ რუსულიდან ნათარგმნი წიგნი „სიფრთხილეს თავი არ სტკივა“ საქონლის ჭირის განადგურების მეთოდებზე.

1912

ტიპი: ღონისძიება

1912 წლის დეკემბერში გიორგი ფელიქსის ძე ზდანოვიჩის თავმჯდომარეობით გამართულ შავი ქვის მრეწველთა კრებაზე გადაწყვიტეს, რკინიგზის მთავრობის წინაშე აღეძრათ შუამდგომლობა, რომ ჭიათურის საწარმოს მუშებს შავი ქვის საქმეებთან დაკავშირებით კავკასიაში უფასოდ ემოგზაურათ.

1898

ტიპი: ორგანიზაცია

1898 წლის 9 აგვისტოს „ცნობის ფურცლის“ ცნობით (რედაქტორი ვალერიან გუნია), დიდუბის მაცხოვრებლებს განზრახული ჰქონდათ დამოუკიდებელი სააღებმიცემო ამხანაგობის დაარსება.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ზემო რაჭაში 900 საჟენი სამოსახლო ადგილი 100-200 მანეთი ღირდა, ონში – 500-1000 მანეთამდე, ნასახლარი – 100-220 მანეთამდე და სახნავი – 40-100 მანეთამდე. სწორედ ასეთი მაღალი ფასების გამო ხალხი მიწებს ვერ ყიდულობდა, არ ჰქონდა სარჩო საბადებელი და იძულებული ხდებოდა რაჭიდან გადასახლებულიყო.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ რაჭაში თითო კომლს 2 ¼ დესეტინა მიწა ეკუთვნოდა, თითო სულს – ¼ , რაც არასაკმარისი იყო ადამიანს თავი ერჩინა და შემოსავალი ჰქონოდა. სწორედ ეს ყველაფერი იყო მიზეზი ადამიანების რაჭიდან გადასახლებისა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ რაჭაში მოსავალი არ მოდიოდა და 1882 წელს სწორედ შიმშილმა აიძულა ადამიანები მამა-პაპისეული ადგილიდან გადასახლებულიყვნენ.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ სარჩო-საბადებლის მოსაპოვებლად მამა-პაპისეული ადგილიდან 1882 წლამდე ონიდან 120 კომლი გადასახლდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ სარჩო-საბადებლის მოსაპოვებლად ქართველების მამა-პაპისეული ადგილიდან გადასახლება და სხვა ადგილას დამკვიდრება რაჭაში 1880 წელს გახშირდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ქართველი ადამიანი მამა-პაპისეული ადგილიდან პირველად 1879 წელს გადასახლდა და სხვა ადგილას დამკვიდრდა სარჩო-საბადებლის მოსაპოვებლად. ამ წელს ონიდან ერთი კაცი გადასახლდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ქართველების მამა-პაპისეული ადგილიდან გადასახლებამ და სხვა ადგილას დამკვიდრებამ ყველაზე მეტად რაჭაში იჩინა თავი.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ადგილ-მამულების ნაკლებობა და სარჩო-საბადებლის არქონა ქართველ ხალხს აიძულებდა მამა-პაპისეული ადგილი მიეტოვებინა და სხვაგან ეძებნა საცხოვრებელი.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 5 ოქტომბრის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ქართველების მამა-პაპისეული ადგილიდან გადასახლებისა და სხვა ადგილას დამკვიდრების ერთ-ერთი მიზეზი ადგილ-მამულების ნაკლებობა იყო.