ქშწკგს პროსოპოგრაფია

ფაქტები

რეგისტრირებული ფაქტები49196

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ გადმოკეთებული კომედიის „ეხლანდელი სიყვარულის“ ავტორი იყო ისეთი რუსი მწერალი, რომელიც თავის კალამს ხელოვნებისთვის და ცხოვრების სტილის წარმოსაჩენად კი არ იყენებდა, არამედ იმ ადამიანების შესაბღალად, რომლებიც არ მოსწონდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ როდესაც პიესაში მხოლოდ მოქმედ პირებს ჰქონდათ სახელები შეცვლილი და სხვა უცვლელი რჩებოდა, ასეთ პიესას გადმოკეთებულს ვერ უწოდებდნენ. სწორედ ასე იყო გადმოკეთებული კომედია „ეხლანდელი სიყვარული“, რომლის ფაბულაც არ შეესაბამებოდა ჩვენს რეალურ ცხოვრებას.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ პიესა გადმოკეთებულად ითვლებოდა მაშინ, როცა მთელი მისი აგებულება, წყობა, მოქმედებები უცვლელი რჩებოდა და სხვა დანარჩენი ჩვენს რეალობას, ცხოვრებას იყო მორგებული.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ პიესის გადმოკეთების დროს უნდა გაეთვალისწინებინათ თუ რამდენად შეესაბამებოდა მისი ფაბულა ჩვენს რეალობას და ცხოვრებას.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ პიესის თარგმნისას მთარგმნელს სურდა ავტორის ხელოვნება ან მხატვრულობა, უცხო ცხოვრების სტილი ეჩვენებინა და ცვლილების შეტანის შემთხვევაში ეს ყველაფერი დამახინჯდებოდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ პიესის თარგმნისას შინაარსობრივად არაფერი არ უნდა შეცვლილიყო გარდა მცირე დეტალებისა, რომელთა შეკვეცას თუ ჩამატებას თავად სცენარი მოითხოვდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ უცხო ენაზე დაწერილი პიესა ან სრულად უნდა გადმოეთარგმნათ ან ხარისხიანად გადმოეკეთებინათ.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ პიესის გადმოკეთება დიდად მიზანშეწონილი არ იყო, თუმცა თუ რეპერტუარის განახლებისთვის სხვა გზა არ არსებობდა, მაშინ ხარისხიანად მაინც უნდა გადმოეკეთებინათ.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ გასულ კვირას ქართული დრამატული დასის წევრებმა წარმოადგინეს ოთხმოქმედებიანი კომედია „ეხლანდელი სიყვარული“ და ვოდევილი „ბაიყუში“.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ვალერიან ლევანის ძე გუნია წერდა, რომ დრამატული წარმოდგენები დიდ მარხვაში აკრძალული იყო და დეკემბრის ბოლომდე მთელი რვა თვის განმავლობაში ქართული დრამატული დასის წევრები უმუშევრები და სარჩოს მოკლებულები იყვნენ.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 4 მარტს გაზეთ „ივერიაში“ ილია ჭავჭავაძემ გამოაქვეყნა სტატია „ტფილისი, 3 მარტს“, რომელიც მწერლის თხზულებათა კრებულებში დაიბეჭდა სათაურით „სახასო გლეხთა მამულების შესახებ“.

1886

ტიპი: ავტორობა

პედაგოგ პეტრე სიმონის ძე მესხის ცნობით, სოფელ ნაკურალეშის (ლეჩხუმის მაზრა) სასწავლებელში ზამთრის არდადეგების შემდეგ სწავლა 1886 წლის 2 მარტს განახლდა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნდა ილია ლუკას ძე ბახტაძის ფელეტონი „ჩემი აღსარება“.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, სახასო სოფლებში გლეხებს მტკიცედ მიაჩნდათ, რომ მიწები თავიანთი კერძო საკუთრება იყო.

1886

ტიპი: ღონისძიება

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიის“ ცნობით, გრიგოლ ვასილის ძე ჩარკვიანის წიგნის მაღაზიაში ორი კვირით რვა მანეთად გაიყიდებოდა მიხეილ პავლეს ძე საბინინის წიგნი „საქართველოს სამოთხე“.

1886

ტიპი: სტატუსი

1886 წელს ბიძინა ოთარის ძე ჩოლოყაშვილი იყო თავადი.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში გაბრიელ მიკირტუმის ძე სუნდუკიანცი წერდა, რომ პიესა „ხათაბალას“ შესახებ ბევრი რეცენზია დაუწერიათ, თუმცა ვალერიან ლევანის ძე გუნიას მსგავსი კრიტიკა, რაც ამ პიესის პერსონაჟ მარგალიტაზე დაწერა, არასდროს არავის უთქვამს.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ბატონ-ყმობის გაუქმების შემდეგ ქვეყანაში ძალიან სასიამოვნო და მნიშვნელოვანი ამბავი იყო სოფლებში ყველა გლეხისთვის მამულების დაყოფა–განაწილება, რათა ადამიანებს თანაბრად ჰქონოდათ მიწის დამუშავების უფლება და შეძლებულ გლეხს ღარიბი არ დაეჩაგრა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, იმისათვის, რომ ყველა გლეხს თანაბრად ჰქონოდა სოფლის მიწების დამუშავების უფლება ქართლის 16 სოფელში გლეხებმა დაიწყეს მამულების გაყოფა. აქედან, 10-მა გაიყო მიწები, 2 სოფელი დაიწყებდა მალე, 4 კი – შეუდგა ამ საქმეს.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, იმისათვის, რომ ყველა გლეხს თანაბრად ჰქონოდა სოფლის მიწების დამუშავების უფლება თბილისის 45 სოფელში გლეხებმა დაიწყეს მამულების გაყოფა. 45 სოფლიდან 12-მა გაიყო მიწები, 11 კი – შეუდგა ამ საქმეს.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, იმისთვის, რომ რომელიმე გლეხი არ დაჩაგრულიყო შეძლებული გლეხისაგან და მიწის დამუშავების უფლება ყველას თანაბრად ჰქონოდა ქართლ-კახეთში, სომხეთსა და თბილისის მაზრებში დაიწყო სოფლის მამულების გადანაწილება-გაყოფა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ვინაიდან, სახასო სოფლებში არათანაბრად ნაწილდებოდა მიწები, შეძლებულ გლეხთან შედარებით ხელმოკლე გლეხი იჩაგრებოდა, ნაკვეთის დამუშავებისა და ლუკმა-პურის გარეშე რჩებოდა, ყველა გლეხი შეთანხმდა, რომ მათ შორის თანაბრად გადანაწილდებოდა სასოფლო მამულები.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, ბევრმა გლეხმა აღიარა, რომ სახასო სოფელი და მისი მიწები თითოეული გლეხის საკუთრება იყო და არა რომელიმე კონკრეტული გლეხის.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ მიწათმფლობელობის პრინციპები შესაცვლელი იყო და კერძო საკუთრებას სათემო მფლობელობა არ უნდა გადაეწონა.

1886

ტიპი: ავტორობა

1886 წლის 2 მარტის გაზეთ „ივერიაში“ გამოქვეყნებულ წერილში ილია ჭავჭავაძე წერდა, რომ ხშირი იყო შემთხვევები, როცა შეძლებული გლეხი საუკეთესო სათემო მიწებს დაეპატრონებოდა და დაისაკუთრებდა საშვილიშვილოდ, რის შედეგადაც ღარიბი გლეხები ხელცარიელები რჩებოდნენ.